Jeżeli ktoś ma już dość Alestorm i ich pirackiego metalu w folkowym wydaniu, gdzie do głosu dochodzą elementy stricte heavy metalowe jak i power metalowe, ten śmiało może odpuścić najnowsze dzieło Brytyjczyków. "no gave but the sea" to już 5 album tej intrygującej kapeli. Nie ma mowy o zmianie stylu, ani też o eksperymentach Dostajemy po prostu rasowy album Alestorm z całym pirackim klimatem, dużą dozą dystansu muzyków, a także luzu który przewija się przez wszystkie albumy. Co znajdziemy na nowym krążku?
Ano, to co zawsze. Charakterystyczny, piracki głos Christophera, ciekawe i chwytliwe melodie, imprezowy klimat, pirackie motywy i atmosfera, a także duża dawka mocnego heavy/power metal o folkowym zabarwieniu. Nie ma nic nowego i to jest pewien minus. Bo troszkę ciężko zaskoczyć słuchacza podanym po raz kolejnym podobnym motywem. Można odnieść wrażenie to wszystko było już na wcześniejszych albumach i to w lepszej jakości. Otwieracz "No grave but the sea" jest przebojowy i napchany ciekawymi melodiami. Dobrze się tego słucha, jednak wkrada się monotonia i wtórność. Drugi kawałek na płycie to "Mexico", który promował album i w sumie jest to rasowy Alestorm. Jest radosna melodia, piracki klimat i imprezowy feeling. Więcej agresji i zadziorności uświadczymy w marszowym "To the end of the world", który wypada ciekawiej niż dwa pierwsze utwory. Kawałek nawiązuje do debiutu co bardzo cieszy. "Alestorm" na pewno wyróżnia się harsh wokalem i ostrzejszym charakterem, ale ciężko mówić tu o zachwycie. Dużo pirackiego klimatu i folku mamy w "Bar und imbiss" i dopiero serce zaczyna szybciej bić wraz z rozpędzonym "Pegleg Potion", który ma charakter bardziej power metalowy. 6 minutowy "Man the pumps" też nie wzbudza większych emocji i raczej można mówić o solidnym, dłuższym utworze. Jasnym punktem płyty jest dynamiczny i przebojowy "rage of the pentahook". "Treasure island" to nie cover Running wild i nie jest to też taka perełka jaką stworzył Rolf. Niby jest to długi utwór i bardziej rozbudowany, to jednak nie rzuca na kolana.
Wszystko zagrane poprawnie i nie ma jakiś elementów zaskoczenia. Alestorm gra swoje, ale staje się to trochę nudne i pozbawione pomysłowości. Płyta z serii posłuchać i zapomnieć, a szkoda, bo można było to zrobić znacznie lepiej.
Ocena: 5/10
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz